Ddünya Çocuk Yılında -1

Bütün çocuklar

Yokluk bilmesinler

Et, şeker, süt bulsunlar

Giyimli, tok ve rahat

Gitsinler okullara

Sınıflarını geçsinler.

Büyükler biraz daha yorulsun

Onlar da büyüsünler

Onlar da mesut olsunlar

Geçti, kaç savaş ezikliği

Çocukları düşünsünler

Çocuklar iyi gün görsünler.

Bir Ölümden Kalanlar

Doğuşundan beridir sakladığı

Tanrının bir emaneti vardı.

Yatağa düştü,

Üçüncü gün akşam üstü, geri verdi güler yüzlü.

- Kalsın bende temelli, diye ağlar bazıları. -

'Pişirdiğim aşla, bağladığım başla gideyim,

Üç gün yatak,

Dördünde toprak olsun yerim! ', derdi.

Geleni gideni yokkken gençliğinde bile,

Akşamları gizli gizli, bilinmez

Kimi gözlerdi?

Tanrının sevgili kuluymuş,

Muhtaç olmadan öldü.

Ama gözleri yine kapıdaydı,

Belliydi birini beklediği.

Son sözü bir kadın ismi oldu, hiç duymadığım.

Lakin anlaşılamadı gitti, söylemek istediği.

Dağlarda Ateşler Yandıkça

Oda karanlık

Odadan dışarı çık

Şehir karanlık

Şehirden dışarı çık

Korkma

Yürü bir hayli yürü

Gördün mü

Dağlar başladı artık.

Korkun dağılır rüzgarda

Bekle biraz

Dağlarda ateşler yandıkça

Karanlıktan korkulmaz.

Dağlar karanlık

Dağlara yukarı çık

Korkma

Yürü bir hayli yürü

Az daha yukarı çık

Birbirinden uzakta

Gördün mü

Ateşler parladı artık.

Şimdi dağlar kaldı yine ardında

Odan yendi karanlığı, ölümü

Dağlarda ateşler yandıkça

Karanlıktan korkulmazmış, gördün mü?

Boşuna...

Yanımdan geçerken bir tuhaf baktı,

Arzulu ve davetkardı mutlak.

Bense neden sonra farkına vardım,

Böyle işler bizden ne kadar uzak.

Şimdi

Ha başımı taşlara vurmuşum,

Ha düşmüşüm geceyle sokaklara;

Kimbilir ne zaman karşılaşırım,

Hem tanıyacağım da şüpheli bir daha.

Nilüfer

Ben oraya koymuştum, almışlar,

Arasına sıkışık saatlerin.

Çıkarır bakardım kimseler yokken;

Beni bana gösterecek aynamdı, almışlar.

Kışken ilkyaz, sularımda açardı;

Buzlu dağlar gerisine kaçıracak ne vardı?

Eski defterlerde sararırmış yaprak.

Beni bana gösterecek anlamdı, almışlar.

Bir ışıktı yanardı gecelerde;

Akşam, çiçekler uykuya yattı,

Sardı karşı kıyıları karanlık-

Beni bana gösterecek lambamdı, almışlar.

Taşlı Yol

Aşklar, dostluklar, bir arada olmalar

Hangi birine yetiş, geçtim, öderim.

Eşler, çocuklar, ölmüşlerin yakınları

Sonradan katılanlar, kaçtım, öderim.

Çığlık ve kısık çağrı

Kimi mi çağırdım, bilsem söylerim.

Gün gelir, bırakır, başlar yalnızlık

Ne için, kimdi, bilsem söylerim.

Yaşlanmak, gözyaşları olmadık hüzünlerde

Sızar, görürsünüz çoğunuz

Kıyı köşe, durmayın üzerinde

Gördünüz mü giderim.

Ne yaptım ben size

Bana siz ne yaptınız taşlamak dışında

Zaten taşlı yolumu

Ki bu kadar acı verir, söylerim.

Ey söz ulaştıranlar birinden ötekine

Bana da dersiniz, dinlerim.

Sonra da arkamdan-

Bilmem mi gülerim.

Ki bugüne beni siz mi getirdiniz

Çıkar tanıyanları, vardır elbet bildiği

Kimleri boşladım, borçlarım kimedir

Ödedim, öderim.

Çıkar bildiklerini, kalır elbet sevdiği

Bir iskambil- sararır yüzünüz

Kimin ne çektiği-

Ödedim, öderim.

İncir Yaprakları

Şair: Behçet Necatigil

Yumuldular uğultular arasında

İncir yapraklarını artık kim düşünürdü

Sallanırken iki dalga arasında bir martı

Bu yatağa, koltuğa, bu kara tahtalara

Düşmeden önce

Eksiydi eksi şimdi iki artı.

Gömüldüler dalgalar arasına

Ellerinde uzatılan iki elma

Yüzlerinde alı al bir kızartı

Bekleyen yan yana ayrılıklardı

Perdeler inerse az daha sürerdi

Yumuldular, gözlerini yumdular.

Eksikti tamken bile hepsi bu kadardı

Dumandı, dağılır, çiçekti solardı

Uçuşurken üflenmiş şeytan arabaları

Anladılar, duruldular, doğruldular

Az önceki incir yapraklarını

Aradılar, buldular, tutundular.