Nerdesin şevketli Sultan Hamid Han?!
Feryadım varır mı bârigâhına?
Ölüm uykusundan bir lahza uyan,
Şu nankör milletin bak günahına.
 
Tahrike yeltenen tac ve tahtını
Denedi bu millet kara bahtını
Sınadı sillenin nerm ü sahtını
Rahmet et sultanım sûz-ı âhına
 
Tarihler ismini andığı zaman
Sana hak verecek ey koca Sultan!
Bizdik utanmadan iftira atan
Asrın en siyâsi padişahına.
 
Padişah hem zalim hem deli dedik,
Îhtilale kıyam etmeli dedik,
Şeytan ne dediyse biz belî dedik,
Çalıştık fitnenin intibahına!…
 
Divane sen değil, meğer bizmişiz
Bir çürük ipliğe hülya dizmişiz,
Sade deli değil, edepsizmişiz,
Tükürdük atalar kıblegahına!
 
Sonra cinsi bozuk, ahlakı fena
Bir sürü türedi girdi meydana,
Nerden çıktı bunca veled-i zina!
Yuh olsun bunların ham ervahına!!
 
Bunlar halkı didik didik ettiler
Katliâma kadar sürüp gittiler,
Saçak öpmeyenler secde ettiler,
Bir asi zabitin pis külahına!
 
Bu gün varsa yoksa Mustafa Kemal
Şöhretine herkes fuzulî dellâl
Alem-i ma’nadan bak da ibret al
Uğursuz tali’in şu gümrahına!
 
Haddi yok alçakla derde girenin,
Sehpâ-yı kazaya boyun verenin!
La’netle anılan cebâbirenin,
Rahmet okuttu bu en küstahına!
 
Çok kişiye şimdi vatan mezardır!
Herkesin beladan nasibi vardır!
Selamete eren pek bahtiyardır,
Bu şeb-i yeldanın şen sıyâhına.
 
Milliyet davası fıska büründü!
Ridâ-yı diyanet yerde süründü!
Türk’ün ruhu zorla asi göründü,
Hem Peygamber’ine, hem Allah’ına!
 
Sen hafiyelerle dem sürdün ancak
Bunlar her tarafta kurdu salıncak
Eli, yüzü kara bir sürü alçak
Kement attı dehrin mihr ü mâhına!
 
Bu itler -nedense- bana salmadı,
Belalıydı başım kimse almadı!
Seyrandan başka da bir iş kalmadı,
Gurbet ellerinin bu seyyahına!
 
Hoş oldu cilvesi cumhuriyetin!
Tadı kalmamıştı meşrutiyetin,
Deccala zil çalan böyle milletin,
bundan başka çare yok ıslahına.
 
Lakin sen sultanım gavs-ı ekbersin!
Ahiretten bile himmet eylersin.
Çok çekti şu millet murada ersin
Şefaat kıl şâhım medet hâhına.[1]
Rıza Tevfik Bölükbaşı

Lûgatçe

istimdâd: Medet ve yardım istemek.

şevketli: Ulu, yüce.

bârigâh: İzinle girilecek yer, huzur, makam.

lâhza: An, kısa zaman parçası.

beli: Evet

intibâh: Uyanmak.

ervâh: Ruhlar, canlar.

sehpâ-yı kaza: Îdam sehpası.

cebâbire: Zâlimler,

şeb-i yeldâ: En uzun gece

meded-hâh: Yardım bekleyen.

tahkîr: Hakir görme, hakaret etme

nerm ü saht: Yumuşak ve sert

ridâ-yı diyânet: Dînin örtüsü

fuzûli dellâl: Boşboğaz tellâl

dehrin mihr u mâhı: Devrinin güneşi ve ayı

saçak öpmek: Sarayda bayramlaşma merâsimine katılan büyükler, padişahın
 tahtından sarkıtılmış saçakları öpmek.



Necip Fazıl Kısakürek:

“…”

“…Manzumenin Rıza Tevfik’e ait ve münteşir bulunduğu gerçekleşiyor. 
Fakat onu bize gönderen okuyucu, mısralardan birini yazdıktan sonra karalamış, 
eksik bırakmıştır. Onu takip eden mısralarsa belli başlı bir şahıstan
 bahsedildiğini açıkça gösterdiği için bunun kim olduğunu anlamak lazımdır. 
Eksik mısrayı takip eden kafiyelere ayrıca vezinde noksan kalan beş heceye
 göre bu İsim Mustafa Kemal olabilir. Fakat ayni esaslara yüzde yüz uygun 
olarak tek ve müşterek hüviyet ifadesiyle Enver ve Cemal de olabilir. 
Rıza Tevfik’in siyasî temayüllerini ve mücadele hedeflerini bilenlerce, 
birinci hüviyetle ikinciler arasında fark yoktur… Görülüyor ki, tam yüzde 
ellişer ihtimalle iki hüviyet kutbu üzerinde de temerküz edebilen bir 
ifade karşısındayız…”

“Yine manzumenin Rıza Tevfik’e ait olduğunu bilenlere başvuruyor 
ve şu cevabı alıyoruz:

-Kat’i olarak hatırımızda değil, fakat Enver ve Cemal olsa gerek… 
Zira Abdülhamid’in Ruhaniyetinden İstimdat isimli bir hücum manzumesinde 
hatıra ilk gelecek zümre İttihat ve Terakki, ilk gelecek isimler de Enver 
ve Cemal‘dir. Mustafa Kemal‘in Abdülhamid’le birinci planda 
bir alâkası olmamıştır.”

“Bu yeni tahmin ve tefsir, karalanmış mısradaki ismin (Enver ve Cemal) olması 
ihtimalini biraz daha yükseltmiştir. Ondan evvelki mısralarsa, 
okuyucunun bize apaçık yazdığı gibi:

“Etek öpmeyenler secde ettiler

Bir asi zabitin pis külahına.” şeklindedir.

Bu da Enver ve Cemal ihtimalini, Mustafa Kemal’den daha fazla hatıra getirmektedir.
 Zira Enver, tâbi olduğu padişaha karşı doğrudan doğruya isyan ve 
harekete geçmiş bir zabittir.”

“Manzumenin aslını Rıza Tevfik’den öğrenmek istiyoruz. Kendisi müsbet ve menfi 
hiç bir şey söylemiyor; sadece manzumenin aslını gizliyor ve mahut isim, 
hakikatte ne olursa olsun, bizce tam bir meçhul halinde kalıyor. Fakat bütün
 bunların manzumenin ruhu ve bizim onu neşretmemizdeki maksat bakımından 
hiç bir kıymeti yok… 

Biz, yepyeni bir ideolocya ve dünya görüşünün bağlıları Büyük Doğu’cular, 
manzumeyi, esasen fâni şahıslar üstü ruh ve manasıyle ele alacağız. 
Bunun için de, okuyucunun sildiği kelimeleri, zaten tam tahkik edemediğimiz için 
noktalıyoruz! 

“Bir asi zabitin” kelimelerini de, kendi elimizle silerek, herhangi müşahhas 
bir ifadeye kimsenin takılmasını istemiyerek, davaya mücerret ve sembolik bir eda 
vererek bilhassa askerleri ve zabitleri tenzih fikrini güderek, 
noktalarla gösteriyoruz. Yani, noktalarla gösterdiğimiz iki eksik mısradan birini 
okuyucu silmiştir, öbürünü de biz. Maksadımız da, davayı küçük şahıs planından 
çıkarıp büyük tarihî, içtimaî, ruhî, ahlâkî teşhis planına intikal ettirmek, 
böylece şu veya bu şahısla doğrudan doğruya hiçbir alâkamız olmadığını
 göstermektedir. Her şey, manzumenin bütünündeki ruh ve manadadır.”[2]

***

NOT: Rıza Tevfik ölüm döşeğinde şunları söylemiştir:

“Ben bu şiiri Türk milletine hakaret kasdıyla değil, tamamıyle aksi olarak, 
Türk milletini ölüme götüren bir zümreyi teşhir ve Abdülhamid Han’a edilen 
iftiraları tesbit gayesiyle yazdım.

31 Mart vakasını tertiplediği isnadı altında tahtından alaşağı edilen büyük hükümdar, 
bu isnadla, sade iftiraların değil, tertiplerin de en hainine hedef tutulmuştur.

31 Mart’ı tertipleyen İttihatçılar ve bu işe memur edilenler arasında bizzat ben varım.

31 Mart’ı kışkırtma ve körükleme işini Selim Sırrı ile Rıza Tevfik idare etti. 
Hasta yatağımdan söylediğim bu sözlere tarih kulak kabartsın.”[3]

***

Necip Fazıl Kısakürek bu şiiri yıllar sonra Büyük Doğu dergisinde yayınlamıştı.[4] 
Bu yüzden Savcılık Basın Bürosu tarafından, Atatürk’ün, Türklüğün(!) ve Türk milletinin 
(ne alakası varsa!) manevi şahsiyetini tahkir ve tezyif ettiği, padişahlık propagandası
 yaptığı gerekçesiyle hakkında dava açılmıştı. Ayrıca Ceza Muhakemeleri Usulü Kanununun 
104 ve 125. maddelerine göre tutuklanması talep edilmiş ve 1. Sulh Ceza Hakimliğine 
sevk edilmişti. 

Necip Fazıl Kısakürek, 6 Haziran 1947 tarihli mahkeme sorgusunda, Türklüğe hakaret 
etmediğini, bu şiirin daha önce yayınlanan ilmi yazıların hissi bir hükmü altında 
dergide yayınlandığını söylemiştir.[5]

KAYNAKLAR: 


[1] Tarih ve Toplum Dergisi, Ağustos 1991. Bu şiir 1937’de yani Cumhuriyet devrinde
 Kahire’de Müsavat dergisinde neşredilmiştir. Bakınız; Cüneyt Polat, Dünden Yarına, 
Yazıgen Yayıncılık, Istanbul 2015, sayfa 49.

[2] Necip Fazıl Kısakürek’in “Müdafalarım” isimli eserinde, “Türklüğe Hakaret” 
davası başlığı altında.

[3] Ahmet Kabaklı, Temellerin Duruşması, Türk Edebiyatı Vakfı Yayınları, 15. Baskı
 (1992), sayfa 140.

[4] Büyük Doğu dergisi, Haziran 1947.

[5] Ulus gazetesi, “Kısakürek dün tevkif edildi”, 7 Haziran 1947.