Ey Bâd-i Sabâ, uğrayacaksın ya şimâle? Bilmem, bir işim var, sana etsem mi havâle? Vaktâ ki sekiz yüz mili bir nefhada geçtin; Vaktâ ki bizim yerleri rü’yâ gibi seçtin; Dikkatle bakın: Marmara’nın göğsüne yatmış, Sırtındaki örtüyse bütün zümrüde batmış, Bir, Heybeli, derler -bileceksin- ada vardır, Etrâfı da az çok ona benzer adalardır... Gördün ya? Evet. Şimdi bu sâhilde biraz dur; Herkes gibi Abbas Paşa’nın köşküne başvur. Sen yolcu adamsın, bakan olmaz ki kusûra... Arz ettirerek ismini, çıktın mı huzûra, Hilvanlıların hepsinin ihlâsını, ilkin, Bir bir sayıver. Bitti mi defter, de ki: «Lâkin, Mevzun düşürür saçmayı bir saçma adam var, Manzûm sayıklar gibi manzûme sayıklar! Zannım, mütekàid şuarâdan olacak ki: Hiçbir yenilik yok, herifin her şeyi eski. Hâlâ ne sakaldan geçebilmiş, ne bıyıktan; Âsârı da memnun görünür köhne kılıktan. Hicrî, kamerî ayları ezber sayar amma, Yirminci asır zihnine sığmaz ne muamma! Ma’mûre-i dünyâyı dolaştıysa da, yer yer, Son son, «Hadi sen, kumda biraz oyna! » demişler.»
Yâhu! Sorunuz bir: Bakalım tâkati var mı? Kaynarken adam oynamak ister mi? Sarar mı? Ey Heybeli iklîmine kıştan çekilenler, Ey Afrika temmûzunu efsâne bilenler! Ey yağ gibi üç çifte kayıklarla kayanlar, Ey Maltepe’den Pendik’i bir hamle sayanlar! Ey çamların altında serilmiş, uzananlar! Ey her nefes aldıkça ömürler kazananlar!
Siz, camları örter, sakınırken cereyandan; Biz, bodruma sarkar da kaçarken galeyandan! Siz, mercanın a’lâsını attıkça şişerken; Biz, kumda çirozlar gibi piştikçe pişerken! Siz, Marmara âfâkını dürbünle süzerken; Biz, poyrazı görsek diye, damlarda gezerken! Siz, yelkeni açmış, suyun üstünden akarken; Biz küplere binmiş, size hasretle bakarken! İnsâf ediniz: Kopmayacak şey mi kıyâmet? Elbette kopar. Dinle Paşa’m, ceddine rahmet:
Ben Heybeli’den vazgeçerim şimdilik, ancak, Üç beş gün için pek hoş olur Remle’de kalmak.
