(Henüz, on dokuz, yirmi yaşlarında iken bu cihân-ı zulmete vedâ ederek, âlem-i nûrânûr-i dîdâra yükselen yâr-i cânım Hilmi hakkında)
Nihâyet oldu nazardan nihân o nûr-i mübîn, Peyinde kaldı ufuklarda bir hayâl-i defîn! Zevâl, o emr-i tabî’î kemâle derpeydir: Fezâda yükselen encüm olur ufûle karîn; Fakat bu necm-i emel sanki berk-ı hâtıf idi, Ki birden etti gurûbuyla ufku leyl-âkîn. Tenezzül etmedi nâsûta, döndü lâhûta; Kemîne pâye-i iclâli oldu ılliyyîn. Hayâli yâd-ı hazînimde, rûhu bâlâ-gerd, Vücûdu bister-i makberde iğtirâb-güzîn... Tehallül eyledi, gûyâ o nûr-i yekpâre, Nigâh-ı bârika-bîn oldu bir de hârika-bîn! Bir âsümân-ı celâlin muhîti oldukça, Nazarda Arş ile yeksân olursa çok mu zemîn? Kitâbe, seng-i mezârında hep kitâb-ı ledün; Sirâc, fevk-ı serinde ziyâ-yı nûr-i yakîn. Sütûnu merkadinin Hakk’a yükselen tehlîl; Revâkı meşhedinin nâzilât-ı arş-ı berîn. Zemîn-i hâkine ferrâş dest-i nâz-ı nesîm; Fezâ-yı kabrine sâkî sehâb-ı nesr-âyîn. Nücûm, türbesinin türbedâr-ı bîdârı; Bahâr, lâhdine pûşîde sütre-i rengîn. Açılmadan kuruyan gonce-i izârı için Seherde nevha-i bülbül terâne-i Yâsîn! Havâda mevcesidir şehper-i melâikenin, Eden riyâh değildir bu servilikte enîn. Leyâl o tayf-i lâtîfin harîm-i ismetidir; Şafak ki hâtıra-i iğtirâbıdır, ne hazîn! Bütün mekân, nazarımda o rûha nüzhet-gâh, Eğerçi yükselerek oldu lâmekânda mekîn.
Ey aslına iltihâk eden nûr, Sensin bana her tarafta manzûr; Olsan da zılâl içinde mestûr, Bir an değilim o lem’adan dûr: Rûhumda ebed-karâr şu’len.
Mevvâc sabâhatin seherde, Berk urmada nâsiyen kamerde; Şeb sahn-ı harem-serâna perde. Matvî evrâk-ı verd-i terde Bir şemme kitâb-ı nükhetinden!
Nağmendir eden riyâhı tehzîz, Senden bu nevâ-yı şûriş-engîz! Tayfın beni eyliyor seher-hîz... Ey hâtırasıyla rûh lebrîz, İndimde bu kâinât hep sen!
Ey lem’a-i şu’le-i İlâhî, Ey subh-i ebed karârgâhi. Hiç bulmaya tâbişin tenâhî... Envârına gelmesin tebâhî... Bir böyle bekànı isterim ben.
Sönmez yanan ihtimâli yoktur, Sönmek sözünün meâli yoktur... Yok, nâre demem zevâli yoktur, Nûrun fakat öyle hâli yoktur. Olmaz ona hiç adem nişîmen.
Ey hâtırasıyle kaldığım yâr, Artık aramızda bir cihan var! Sen gökte safâ-güzîn-i dîdâr, Ben yerde azâb içinde bîzâr! Gûşumda bütün terâne şîven!
Şîven demi nây-i nağme-kârın, Şîven cereyânı cûybârın, Şîven sesi bâd-ı bî-karârın, Şîven bana âh yâdigârın... Sen gökleri hande-zâr ederken!
