«Rûhum benim oldukça bu îmanla berâber Üç yüz sene, dört yüz sene, beş yüz sene bekler.» Malta – Süleyman Nazîf
Beş yüz sene bekler mi? Nasıl bekleyeceksin? Rûhun da asırlarca bu hüsrânı mı çeksin? Karşımda duran dehşeti -gûyâ- edip îmâ, «Hüsran» deyiverdim, hani, birdenbire, amma, Mahşer gibi âfâkımı sarmış zulümâtın, Teşrîhine kàmûsu yetişmez kelimâtın! Kaç yüz senedir bekliyoruz, doğmadı ferdâ; Artık yetişir çektiğimiz leyle-i yeldâ. Bir nefha-i rahmet de mi esmez? diye, sînem, Yandıkça, semâdan boşanıp durdu cehennem! Lâkin, bu alev selleri artık dinecektir; Artık bize nâr inmeyecek, nûr inecektir.
Ey, tek karagün dostu, bu hicran-zede yurdun! Sen milletin âlâmını dünyâya duyurdun, En korkulu günlerde o müdhiş kaleminle... Takdîs ederiz nâmını... Lâkin, beni dinle: Azmin, emelin heykel-i zî-rûhu iken, dün, Bilmem ki, bugün, ye’se nasıl oldu da, düştün? Çoktan beridir bekledi... Bekler... diye, millet, A’sâra mı sürsün bu sefâlet, bu mezellet? İslâm ilinin sâde esâret mi nasîbi? Sen, yoksa, unuttun mu o mâzî-yi mehîbi? Etrâfa bakıp sarsılacak yerde ümîdin, Vicdânını, îmânını bir dinlemeliydin. Garb’ın ebedî gayzı ederken seni me’yûs,
«İslâm’a göz açtırmayacak, dersen, o kâbûs; » Mâdâm ki Hakk’ın bize va’dettiği haktır, Şark’ın ezelî fecri yakındır, doğacaktır. Hiç bunca şehîdin yatarak gövdesi yerde, Deryâ gibi kan sîne-i hilkatte tüter de, Yakmaz mı bu tûfan, bu duman, gitgide, Arş’ı? Hissiz mi kalır lücce-i rahmet buna karşı? İsyan bize râci’se de, bir böyle temâşâ, Sığmaz sanırım, adl-i İlâhîsine, hâşâ!
İslâm’ı, evet, tefrikalar kastı, kavurdu; Kardeş, bilerek, bilmeyerek, kardeşi vurdu. Can gitti, vatan gitti, bıçak dîne dayandı; Lâkin, o zaman silkinerek birden uyandı. Bir gör ki: Bugün can da onun, kan da onundur; Dünyâ da onun, din de onun, şan da onundur. Bin parça olan vahdeti bağlarken uhuvvet, Görsen, ezelî râbıta bir buldu ki kuvvet: Saldırsa da kırk Ehl-i Salîb ordusu, kol kol, Dört yüz bu kadar milyon esîr olmaz, emîn ol.
